van off the Mapp weer naar de bewoonde wereld

Na een paar dagen letterlijk off the Mapp te zijn (bij de familie Mapp, aan het eind van Waihopai Valley Road en dan nog een kilometer of 7 verder over de onverharde weg) zijn we nu alweer aan het inpakken om morgen Wellington te verlaten.

Ons huisje daar was niet zo primitief als de beschrijving deed voorkomen (we zouden eigenlijk in dat andere huisje logeren, maar dat was inderdaad bezet, helaas! Dat hadden ze ook wel gezegd van de reisorganisatie, maar niet aangepast in de beschrijving en ik had dan weer niet begrepen dat het dezelfde plek maar een ander huisje was), maar de plek was inderdaad prachtig! Op een schapenboerderij tussen de bergen aan een riviertje waar je prima ‘aan het strand’ kan spelen. Geen last van verkeer, internet, geluid, licht, alleen van sand flies…
De nacht was donker, helder en dus was de hemel bezaaid met prachtige sterren!

De boerin nam ons mee de paarden voeren 500m de berg op. We waren al 500m boven zeeniveau en achterop de auto staand voelden Pepijn en ik het dan ook kouder worden. Ondanks de verhalen van Pepijn (bij de gletsjer voelden we het ook kouder worden, dus na elke bocht zou de sneeuw wel komen), in de spanning van het moment alles in hoog tempo en in de herhaling was het een rustige rit met prachtig uitzicht.

De tocht van Picton naar Wellington was eigenlijk best te doen. Off the Mapp hebben we van Pam niks meegekregen in ieder geval. We waren mooi op tijd voor het auto inleveren en inchecken, zeker omdat  de boot wel vertraging had. De mevrouw van de huurauto hoefde geen papieren te zien, alleen de sleutel en waar we hem gelaten hadden. Terwijl we aan het wachten waren kwam ze echter toch enigszins in shock melden dat er toch wel ‘severe damage’ aan de auto was! Ja duh… De beloofde melding was dus in ieder geval niet aangekomen. Na onze foto’s en ‘bewijs’ op ons formulier draaide ze wel bij en speet het haar dat we die auto zo meegekregen hadden. Hopelijk is het daar dan nu ook echt mee klaar.

De reis duurde ook nog eens een uur langer door de hoge golven (5 meter), waardoor de kapitein in ons belang de route een beetje had aangepast. Hoewel ze de hele reis langskwamen met spuugzakjes en bakjes met ijsklontjes hadden we gelukkig dit keer geen last van zeeziekte. Pepijn had zich geïnstalleerd bij het speelplekje en was hutten aan het bouwen of –nog veel leuker- filmpjes aan het kijken. Joris wilde vooral het trapje op en van de glijbaan, maar het trapje was, zeker met deze toch wel wat ‘onrustige zee’ eigenlijk net teveel van het goede. Het leverde dus wat schaafwonden en vooral veel achter Joris aan slingeren op.

Eenmaal aangekomen in Wellington kregen we nu een zwarte Holden SV6 station mee, zonder deuken zelfs. De stoeltjes waren nog even een geregel, maar ook dat kwam goed en dus konden we op weg naar het hotel nog geen 5 minuten verderop.